بغض فوتبال بانوان شکست!

یک؛ گاندی، رهبر هندوها جمله‌ای دارد با این مضمون:«ابتدا نادیده‌ات می‌گیرند، سپس مسخره‌ات می‌کنند، بعد با تو به نبرد بر می‌خیزند، اما در آخر پیروزی از آن توست.» این سخن بهترین جمله برای توصیف درخشش تیم ملی فوتبال بانوان است. آن‌ها در مقدماتی جام ملت‌های آسیا توانستند یک نتیجه تاریخی رقم بزنند. در روزهایی که آن‌ها برای اولین بار از امکانات مناسبی برخوردار شدند، با پرواز اختصاصی به مقدماتی جام ملت های آسیا رفتند، لباس‌های یک‌دست و رسمی برتن کردند و تازه کمی مزه برابری با آقایان و امکاناتی که حقشان است را زیر دندان‌هایشان چشیدند، انتقادهای واهی دوباره شروع شداما شان این دختران، بالاتر از همه این‌هاست؛ شان آن‌ها داشتن امکانات برابر، حق‌الزحمه مساوی و زیرساخت‌هایی است که همیشه به ناحق از آن‌ها سلب شده و حالا فقط بخش کوچکی از آن‌ها در اختیارشان قرار گرفته و با همین بخش اندک توانستند تاریخ را بنویسند.

دو؛ برای دخترانی که تلاش، سوخت پروازشان است و نا امیدی در دایره لغات‌شان معنایی ندارد این سختی‌ها نمی‌تواند باعث ناکامی شود. هرچند آن‌ها باید هم رقبا را در زمین دریبل بزنند و هم خیلی از فرمایشات را در بیرون از زمین؛ اما دختران مریم ایراندوست حالا به رویایی رنگ واقعیت پاشیده‌اند که سال‌ها در دل دختران این سرزمین بوده، چه بازیکنانی که زحمت کشیدند، طعنه ها را شنیدند، با نابرابری ساختند، در زمین‌های بی‌امکانات توپ زدند و برای داشتن امکانات اولیه در فوتبال بانوان جنگیدند تا پرچم را به دست این دختران بدهند. رویای چند دهه زنان این سرزمین حالا در ساق‌های گلنوش خسروی جلوه‌گری می‌کند و در دستان زهره کودایی خود را نشان می‌دهد.

این برای نخستین بار است که تیم ملی فوتبال بانوان کشورمان در رقابت‌های جام ملت‌های آسیا به میدان خواهد رفت. آن‌ها دو سال از مسابقات دور بودند و حتی از رنکینگ فیفا هم خارج شده بودند. از سال ۱۹۷۵تا به امروز که جام ملت‌های زنان آسیا برگزار می‌شود، ایران در هیچ دوره‌ای حضور نداشته است. ۲۰۲۲هند نخستین جامی است که ایرانی‌ها فرصت تجربه کردنش را دارند. فرصتی که می‌تواند نتیجه‌ی تمام زحمات نسل‌های فوتبال این سرزمین باشد که حالا روی دوش ایراندوست و شاگردانش ایستاده‌اند و قرار است شایستگی خود را به رخ فوتبال آسیا بکشند.

سه؛ این دختران فقط در تعبیر یازده نفر بازیکن که به دنبال توپ می‌دوند معنا نمی‌شوند؛ آن‌ها حالا پرچمدار نسلی جدید هستند؛ سردمداران نسلی که نشان داده با امید و تلاش، می‌توان پرچم موفقیت را بر بلند ترین قله‌ها نصب کرد حتی اگر در این مسیر، از خودی و ناخودی هزار زخم بخوری، هزاران سنگ جلوی پایت بیندازند و ابتدایی‌ترین حقوقت را از تو سلب کنند، باز هم می‌توان خود را به قله رساند و جشن پیروزی گرفت.

اوج شاهکار بانوانی چون گلنوش خسروی، غزاله بنی‌طالبی، ملیکا متولی، بهناز طاهرخانی، ملیکا محمدی، یاسمن فرمانی و دیگر ستاره های تیم تحت هدایت ایراندوست، وقتی مشخص می‌شود که بدانیم آن‌ها برای کسب موفقیت چه راه پر پیچ و خمی را پشت سر گذاشته اند. داستانی که شباهت ‌زیادی به فیلم‌های سینمایی دارد. همچون فیلم هندی دنگال با بازی آمِر خان در نقش پدر خانواده. مردی که به دنبال محقق کردن تحقق رویاهایش با پسر خود است اما وقتی پسری نصیبش نمی‌شود، یک روز به این فکر می‌کند که دختران او هم می‌توانند رویایش را محقق کنند.

شاه بیت این فیلم را می‌توان در این دیالوگ ماهاویر سینگ پوگات-آمرخان- خلاصه کرد که می‌گوید: «من همیشه با خودم فکر می‌کردم که اگر پسر می‌داشتم برای کشور در کشتی طلا می‌آورد. اما نمی‌دانستم طلا، طلا است؛ چه پسر آن را به دست بیاورد و چه دختر.» داستان فیلم و این دیالوگ پر معنی، درست داستان ورزش بانوان و کشتی بانوان در کشور ماست.

دخترانی که به همراه پدر خود، برای تحقق آرزوی دیرینه، افتخار آفرینی برای کشورشان و دست یافتن به آنچه در ذهن دارند، یک تنه طعنه‌ی همه را به جان می‌خرند اما در آخر، «پیروزی از آن آنهاست». و روزی می‌رسد که همان‌هایی که به طعنه به آنها نگاه می‌کردند، آن‌ها را تمام‌قد تشویق می‌کنند.این راه پر پیچ و خم است اما دختران ایران نشان داده اند که می توانند به هدف خودشان برسند.می توانند کارهای بزرگی بکنند و ….

۲۵۷ ۲۵۱