به گزارش سیلاد، تصور کنید که مجبور باشید بازوهای خود را به مدت ده ماه کامل باز نگه دارید تا در هوا بمانید. این مدت زمانی است که پرستوی معمولی بدون فرود قادر به پرواز است. رونالد لاکلی، در دهه ۱۹۷۰ حدس زده بود پرستوهای معمولی ممکن است چنین عملکردی داشته باشند، اما این فرضیه نهایتا در سال ۲۰۱۶ توسط گروهی از محققان دانشگاه لوند سوئد به روش علمی تأیید شد.
به نقل از فرادید، برای این کار، تیم تحقیقاتی ۱۳ پرستوی بالغ را دنبال کرد و با استفاده از دادهنگارهای کوچک مجهز به شتابسنج، فعالیت پرواز آنها را ثبت و با حسگرهای نوری مکان پرندهها را تعیین کردند. برخی پرندهها در طول چند سال مهاجرت از سوئد به جنوب صحرای آفریقا در زمستان و بازگشت آنها پیگیری شدند.
نتایج نشان داد آنچه سالها مشکوک به نظر میرسید درست است: پرستوهای معمولی بخش زیادی از زمان خود را در هوا میگذرانند. پرندههای دنبالشده تنها دو ماه در سال روی زمین ماندند تا تولیدمثل کنند. اگرچه برخی پرندهها در طول ده ماهِ باقیمانده گهگاه برای مدت کوتاهی فرود آمدند، اما همچنان بیش از ۹۹.۵ درصد از زمان خود را در پرواز سپری کردند.
سه پرستو کل ده ماه مهاجرت خود را در هوا بودند که با توجه به اندازه کوچکشان (حدود ۴۰ گرم) دستاوردی بسیار چشمگیر است.
محققان معتقدند تفاوت بین پرستوهایی که طولانی پرواز کردند و آنهایی که فرود آمدند ممکن است در پرهایشان باشد؛ پرندگانی که فرود آمدند پرهای بال خود را نو نکرده بودند، در حالی که آنهایی که تمام مدت در هوا بودند، پرهای خود را عوض کرده و پرهای تازه برای پرواز داشتند.
اندرس هدنستروم، نویسنده مطالعه، گفته: «این که پرنده پرهای خود را عوض کند یا نه میتواند نشاندهنده تفاوتهای کوچک در وضعیت عمومی یا میزان انگلها باشد و رفتار پرواز فردی هر پرنده را توضیح دهد.»
اما چگونه ممکن است آنها بتوانند اینقدر طولانی در هوا بمانند؟ فعالیت بدنی انرژی میطلبد، اما پرستوهای معمولی در طول پروازهای طولانی خود بهطرز شگفتآوری کممصرف هستند.
۵۸۵۸
