به گزارش سیلاد، در حالی که هواپیماهای بوئینگ مثل ۷۴۷، ۷۶۷ و ۷۷۷ دارای دماغه‌ای کشیده و باریک هستند، پرنده‌های ایرباس مثل A۳۲۰، A۳۳۰، A۳۵۰ و A۳۸۰، از دماغه‌ای گردتر با قوسی نرم برخوردار هستند.
این تفاوت صرفاً زیبایی‌شناختی نیست بلکه نتیجه مهندسی و طراحی آیرودینامیک متفاوت است. مهندسان بوئینگ در آغاز کار (اوایل قرن بیستم)، با استفاده از تونل‌های باد به این نتیجه رسیدند که دماغه تیز می‌تواند مقاومت هوا (drag) را کاهش داده و به عبارتی هواپیما را «شکافتن هوا» بهینه کند.
ایرباس که کمپانی نوپاتری است و در دهه ۱۹۷۰ تأسیس شد، برای این کار از شبیه‌سازی کامپیوتری استفاده کرد. آن‌ها با مدلسازی دریافتند در سرعت‌های زیر صوت (زیر ماخ ۱)، یعنی معمول‌ترین سرعت برای هواپیماهای مسافربری، دماغه‌ای کوتاه‌تر و گردتر در واقع جریان هوا را نرم‌تر می‌کند و باعث کاهش مقاومت می‌شود.
فراتر از آیرودینامیک
البته طراحی دماغه فقط به جریان هوا محدود نمی‌شود. در داخل دماغه، فضا برای رادار هواشناسی، تجهیزات الکترونیکی و دیگر سامانه‌ها وجود دارد. چگونگی چیدمان این تجهیزات، ظاهر دماغه را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
ایرباس، به دلیل دماغه گردتر، فضای بزرگ‌تری در داخل دارد. در مقابل، دماغه باریک‌تر بوئینگ فضای کمتری دارد، بنابراین مهندسین باید رادارها، سیم‌کشی‌ها و دیگر اجزا را در یک مخروط تیز به صورت بهینه جا دهند.
به همین دلیل با وجود میراث تیز بودن دماغه در بوئینگ، این روند طراحی در حال تغییر است. برای مثال، در بوئینگ ۷۸۷ دریم‌لاینر، دماغه نوک‌تیز کلاسیک بویینگ نیست، بلکه یک مخروط کوتاه‌تر شبیه به دماغه ایرباس است.
بویینگ دلایلی محکمی برای دست کشیدن از طراحی کلاسیک و این تغییر دارد که افزایش بازده سوخت و فضای بیشتر برای جای‌گذاری رادار و سخت‌افزار در داخل دماغه از مهم‌ترین آن‌ها است.
مدل‌های جدیدتر بوئینگ مثل ۷۷۷X هم از این فلسفه جدید طراحی دماغه بهره برده‌اند.
منبع: jalopnik
۵۸۵۸
