به گزارش سیلاد، به نقل از دیجیاتو، فضای داخلی Vanguard حس‌وحال یک کاروان لوکس و نو را دارد: نیمکت‌های دراز خاکستری که به تختخواب تبدیل می‌شوند، یک مایکروویو و یک سینک فولادی نیز وجود دارد. اما یک چیز ونگارد را از کاروان‌ها متمایز می‌کند: درِ ورودی یک دیسک عظیم فولادی است که با چرخاندن یک فرمان قفل می‌شود.
دانشمندان برای ورود و خروج به این زیستگاه از تجهیزات غواصی استفاده خواهند کرد. مأموریت‌های آنها می‌تواند شامل ترمیم صخره‌های مرجانی، بررسی گونه‌ها، باستان‌شناسی زیر آب یا حتی آموزش فضانوردان باشد.
یکی از ماژول‌های ونگارد «ایوان خیس» نام دارد که در کف آن یک دهانه وجود دارد، بااین‌حال آب وارد ماژول نمی‌شود چون فشار هوای داخل ونگارد با فشار آب اطرافش برابر است. درکل این یکسان‌سازی فشار، کلید اصلی کارایی این زیستگاه است.
بزرگ‌ترین مانع برای کاوش‌های طولانی‌مدت در اعماق دریا، بیماری کاهش فشار است. یک غواص در عمق ۵۰ متری معمولاً فقط چند دقیقه فرصت دارد. او باید در مسیر بازگشت به سطح توقف‌های طولانی و زمان‌بری برای کاهش فشار داشته باشد تا از این بیماری دردناک و کشنده جلوگیری کند.
در ایستگاه Vanguard از آنجایی که فشار هوا با آب برابر است، آکوانوردها یا فضانوردان اقیانوس فقط یک‌بار (در پایان اقامت یک هفته‌ای خود) نیاز به کاهش فشار دارند. این بدان معناست که آنها می‌توانند روزانه ساعت‌های طولانی را به غواصی و تحقیق در بستر دریا اختصاص دهند.
البته زیستگاه‌های زیردریایی ایده جدیدی نیستند (اولین مورد در سال ۱۹۶۲ ساخته شد) اما فناوری ونگارد بسیار پیشرفته‌تر است. این زیستگاه از طریق یک کابل به یک شناور در سطح آب متصل است. این شناور وظایف حیاتی زیر را برعهده دارد: هوای تازه و آب شیرین را به پایین پمپاژ می‌کند و یک ژنراتور دیزلی برای تأمین برق و اینترنت استارلینک دارد. همچنین دارای مخزنی برای نگهداری فاضلاب ارسالی از زیستگاه است.
۵۸۵۸
