به گزارش سیلاد، به نقل از پدال، در نمایش قدرت و پیشرفت فناورانه که معادلات نظامی در دریاها را دستخوش تغییر می‌کند، چین جدیدترین و پیشرفته‌ترین ناو هواپیمابر خود را به آب انداخت. این ناو غول‌پیکر ۸۰ هزار تنی که سومین و بزرگ‌ترین ناو در ناوگان چین است، به یک فناوری انقلابی مجهز شده که تا پیش‌ازاین تنها در انحصار نیروی دریایی ایالات‌متحده بود. این فناوری، منجنیق الکترومغناطیسی پرتاب جنگنده است که یک جهش بزرگ برای نیروی دریایی چین محسوب می‌شود و توانایی این کشور برای نمایش قدرت در آب‌های دوردست را به شکل چشمگیری افزایش می‌دهد. برخلاف دو ناو هواپیمابر قبلی چین که از سکوی پرتاب اسکی‌شکل استفاده می‌کردند، این ناو جدید از یک عرشه صاف و سیستم پرتاب پیشرفته بهره می‌برد.
شاید بپرسید اهمیت این منجنیق مغناطیسی چیست؟ تصور کنید به‌جای یک سیستم بخار پیچیده و پر استهلاک، یک میدان مغناطیسی قدرتمند و دقیق، جنگنده‌های سنگین را در کسری از ثانیه به سرعت پرواز می‌رساند. این فناوری که با نام EMALS شناخته می‌شود، مزایای متعددی دارد. این سیستم قادر است جنگنده‌های سنگین‌تر با بار کامل مهمات و سوخت و همچنین هواپیماهای آواکس را پرتاب کند؛ قابلیتی که ناوهای قبلی چین از آن بی‌بهره بودند. همچنین شتاب‌دهی نرم و کنترل‌شدهٔ مغناطیسی، فشار کمتری به بدنه و ساختار هواپیماها وارد می‌کند و عمر آن‌ها را افزایش می‌دهد. سیستم EMALS می‌تواند جنگنده‌ها را با سرعت بیشتری آماده و پرتاب کند که این امر به معنای افزایش تعداد سورتی‌های پرواز در یک بازه زمانی مشخص است.
تا پیش‌ازاین، تنها ناو هواپیمابر فوق پیشرفته USS جرالد فورد آمریکا از این تکنولوژی بهره می‌برد. دستیابی چین به این فناوری، شکاف تکنولوژیک میان دو قدرت دریایی جهان را به شکل قابل‌توجهی کاهش می‌دهد. هرچند این ناو جدید از نظر تناژ همچنان از ابرناوهای ۱۰۰ هزار تنی کلاس نیمیتز و فورد آمریکا کوچک‌تر است اما اهمیت اصلی آن نه در ابعاد، بلکه در جهش فناورانه نهفته است. این ناو به چین اجازه می‌دهد تا گروه ضربت خود را با ترکیبی از جنگنده‌های پیشرفته، هواپیماهای پشتیبانی و شناسایی سازماندهی کند و عملاً توانایی عملیاتی خود را به سطح بالاتری ارتقا دهد. این رویداد، فصلی جدید در رقابت استراتژیک میان پکن و واشنگتن در اقیانوس هند و آرام می‌گشاید و نشان‌دهنده عزم جدی چین برای تبدیل شدن به یک قدرت دریایی تمام‌عیار در سطح جهانی است.
مقایسه ناو فوجیان با USS جرالد فورد
نخستین ناو هواپیمابر فوق‌سنگین چین با نام «فوجیان» برای اولین بار در ۸۰ سال گذشته، توانمندی هم‌سطح با ناوهای آمریکایی را خارج از نیروی دریایی ایالات متحده فراهم کرده است. این ناو با وزن ۸۵٬۰۰۰ تن، در مقایسه با «USS Gerald Ford» با وزن ۱۰۰٬۰۰۰ تن، حدود ۱۷.۵٪ کوچک‌تر است و به جای چهار پرتابگر هواپیما، تنها سه پرتابگر دارد که باعث کاهش ۳۳٪ در نرخ پروازهای عملیاتی نسبت به ناو آمریکایی می‌شود.
از نظر پیشرانه، «جرالد فورد» از دو راکتور هسته‌ای A1B بهره می‌برد، در حالی که «فوجیان» نخستین ناو جهان با سیستم برق DC ولتاژ متوسط (MVDC) است که بهره‌وری بالاتری دارد. گرچه پیشرانه هسته‌ای برد عملیاتی بیشتری فراهم می‌کند، اما هزینه ساخت و نگهداری آن بسیار بالاست؛ به‌طوری‌که هزینه ساخت «جرالد فورد» بیش از ۱۷.۵ میلیارد دلار و «فوجیان» حدود ۶ میلیارد دلار برآورد شده است. همچنین، فوجیان به دلیل نیاز کمتر به تعمیرات، با تکیه بر سوخت دیزل و ژنراتورهای بخار، با نیاز کمتر به تعمیرات، زمان بیشتری را در دریا می‌گذارند.
در زمینه توان رزمی، فوجیان از جنگنده‌های نسل پنجم J-35، مدل‌های J-15T و J-15DT و هواپیمای هشدار زودهنگام KJ-600 بهره می‌برد، در حالی که «جرالد فورد» هنوز نتوانسته F-35C را با سیستم پرتابگر خود هماهنگ کند. جنگنده‌های چینی برد بیشتر، ظرفیت تسلیحاتی بالاتر و رادارهای بزرگ‌تری دارند. با توجه به کاهش بودجه پروژه F/A-XX در آمریکا، چین احتمالاً چند سال زودتر نخستین جنگنده نسل ششم را عملیاتی خواهد کرد و تا حدود یک دهه در زمینه ناوهای مجهز به این نسل پیشتاز خواهد بود. فوجیان قرار است در سال ۲۰۲۶، تنها یک سال پس از ورود به خدمت، نخستین مأموریت خود را آغاز کند، در حالی که «جرالد فورد» پنج سال پس از رونمایی، در مارس ۲۰۲۲ عملیاتی شد.
۵۸۵۸
