به گزارش سیلاد، در مقیاس کیهانی، ۱۸ سال نوری فاصله بسیار اندکی است و این سیاره را به یکی از بهترین گزینه‌های مطالعه مستقیم در آینده تبدیل می‌کند.
این سیاره یک «ابَرزمین» است. یعنی جرمی تقریباً چهار برابر زمین دارد و احتمالاً ساختاری سنگی مشابه سیاره ما را تجربه می‌کند. مهم‌تر از همه، GJ 251 c در منطقه قابل‌سکونت ستاره میزبان خود قرار دارد. یعنی در فاصله‌ای می‌چرخد که شرایط برای وجود آب مایع بر سطح آن مهیا باشد.
GJ 251 c به دور یک ستاره نوع M (کوتوله‌سرخ) می‌گردد. ستاره‌هایی که در کهکشان فراوان‌اند، اما پایداری کمی دارند و گاهی طوفان‌های خورشیدی قوی ایجاد می‌کنند. این موضوع چالشی مهم است. آیا چنین شراره‌هایی می‌توانند جو سیاره را از بین ببرند یا GJ 251 c از آن‌ها جان سالم به در می‌برد؟
به گفته پژوهشگران، در حال حاضر اطلاعات کافی برای پاسخ قطعی وجود ندارد، اما داده‌های اولیه آن‌قدر امیدوارکننده بوده که این سیاره فوراً در فهرست «اهداف اولویت‌دار برای بررسی حیات» قرار گرفته است.
چطور کشف شد؟
دانشمندان با استفاده از ابزارهای فوق‌حساس مانند Habitable-Zone Planet Finder (HPF) و طیف‌سنج NEID موفق شدند لرزش‌های بسیار کوچک در نور ستاره میزبان را اندازه‌گیری کنند. لرزش‌هایی که ناشی از کشش گرانشی سیاره بر ستاره هستند. این روش یکی از دقیق‌ترین شیوه‌های کشف سیارات سنگی کوچک است.
با توجه به نزدیکی سیستم، ستاره‌شناسان می‌گویند ابزارهای نسل آینده مانند تلسکوپ TMT می‌توانند شاید برای نخستین‌بار تصویر مستقیم از یک ابرزمین قابل‌سکونت ثبت کنند که دستاوردی تاریخی در جست‌وجوی جهان‌های مشابه زمین است.
دانشمندان امیدوارند در یک دهه آینده با تلسکوپ‌های غول‌پیکر زمینی یا فضاپیماهای جدید، جو این سیاره را بررسی کرده و رد پای اولیه از فعالیت‌های زیستی را جست‌وجو کنند. اگر نشانه‌ای از حیات در چنین فاصله کمی پیدا شود، درک ما از جایگاه زمین در کیهان دگرگون خواهد شد.
منبع: scitechdaily
۵۸۵۸
