به گزارش خبرگزاری سیلاد از خوزستان ، هرگاه یک حرکت مردمی برای تجلیل از فرهنگ بومی شکل می‌گیرد، نشانه‌ای از یک نیاز عمیق اجتماعی است. کارزاری که برای حمایت از برگزاری کنسرت‌های عرفان طهماسبی، هنرمند برخاسته از خاک خوزستان، با هزاران امضا به راه افتاد، بیش از آنکه صرفاً یک درخواست برای اجرای زنده باشد، بازتابی از اشتیاق عمومی برای شنیدن صدایی بود که با لهجه و موسیقی منطقه پیوند خورده است. اما لغو کنسرت برنامه‌ریزی‌شده او در اهواز و حواشی پس از آن، این حرکت مدنی را به نقطه‌ی عطفی برای تأمل در باب چالش‌های برگزاری رویدادهای هنری در استان تبدیل کرد؛ رویدادی که نشان داد میان خواست مردم، آمادگی هنرمند و سازوکارهای اجرایی، مسیری پرپیچ‌وخم وجود دارد.
پس از اعلام خبر لغو کنسرت، واکنش‌ها قابل پیش‌بینی بود: از انتقاد تند هنرمند تا سرخوردگی مخاطبانی که برای دیدن اجرای فرزند استان خود لحظه‌شماری می‌کردند. اما در سوی دیگر این ماجرا، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان توضیحاتی ارائه کرد که تصویر را پیچیده‌تر می‌کند. حسین براتی با تأکید بر اینکه «عرفان طهماسبی فرزند خوزستان است» و اداره کل ارشاد برای برگزاری اجرایی درخور شأن او و مردم تلاش می‌کند، دلیل اصلی را تداخل زمانی با یک برنامه از پیش مصوب در شورای موسیقی استان عنوان کرد.او توضیح داد که مجوزی برای تاریخ مدنظر صادر نشده بود که لغو شود، بلکه فرایند اداری که نیازمند هماهنگی میان دستگاه‌های مختلف است، برای آن بازه زمانی به سرانجام نرسیده بود. براتی همچنین اشاره کرد که این اجرا به بعد از ایام فاطمیه موکول خواهد شد، وعده‌ای که نشان از بن‌بست نبودن موضوع دارد.
این توضیحات، فارغ از میزان قانع‌کننده بودن آن برای طرفداران، ماجرا را از یک تقابل دوقطبی «هنرمند-مسئول» فراتر برده و آن را به یک مسئله‌ی ساختاری تبدیل می‌کند. لغو این کنسرت، نه اولین و نه آخرین نمونه از چالش‌هایی است که هنرمندان، به‌ویژه هنرمندان بومی، برای اجرا در استان خود با آن روبرو هستند. بروکراسی اداری، هماهنگی‌های بین‌دستگاهی و گاه عدم شفافیت در فرایندهای صدور مجوز، فضایی را ایجاد می‌کند که در آن، انرژی و سرمایه‌ی هنرمند و برگزارکننده تحلیل رفته و کام مخاطب تلخ می‌شود.
مسئله این نیست که کدام طرف مقصر است؛ بلکه پرسش اصلی این است که چگونه می‌توان از تکرار چنین وقایعی جلوگیری کرد و فضایی سالم‌تر برای فعالیت‌های فرهنگی در خوزستان ساخت؟ استان خوزستان با تنوع فرهنگی و استعدادهای موسیقایی کم‌نظیر، پتانسیل تبدیل شدن به یکی از قطب‌های موسیقی کشور را دارد. هنرمندانی چون عرفان طهماسبی که توانسته‌اند موسیقی نواحی را با سلیقه نسل جدید پیوند بزنند، سرمایه‌های فرهنگی این منطقه محسوب می‌شوند. حمایت از آن‌ها نباید به بیانیه‌های کلیشه‌ای محدود شود، بلکه باید در عمل و با تسهیل فرایندها و ایجاد یک بستر قابل اعتماد برای برگزاری رویدادهای هنری تجلی یابد.
راهکار، در همکاری و گفتگوی شفاف نهفته است. از یک سو، تیم‌های اجرایی هنرمندان باید با آگاهی کامل از پیچیدگی‌های اداری و لزوم برنامه‌ریزی بلندمدت، فرایندهای اخذ مجوز را دنبال کنند. از سوی دیگر، نهادهای متولی فرهنگ، به‌ویژه اداره کل ارشاد، می‌توانند با ایجاد یک «پنجره واحد فرهنگی»، شفاف‌سازی مراحل صدور مجوز و تعیین جدول زمانی مشخص برای پاسخگویی، از بروز سوءتفاهم‌ها و تأخیرهای آسیب‌زا جلوگیری کنند. این امر به هنرمندان، به‌خصوص چهره‌های بومی که انتظار حمایت بیشتری از زادگاه خود دارند، اطمینان خاطر می‌دهد که تلاش‌هایشان در یک فرایند قابل پیش‌بینی به نتیجه خواهد رسید.
ماجرای کنسرت عرفان طهماسبی باید به مثابه یک زنگ خطر و در عین حال یک فرصت تلقی شود. این رویداد نشان داد که تقاضای فرهنگی در خوزستان زنده و پویاست. اکنون وظیفه‌ی مشترک هنرمندان، تهیه‌کنندگان و مدیران فرهنگی است که این انرژی اجتماعی را به درستی مدیریت کنند. هدف نهایی باید تبدیل خوزستان به استانی باشد که در آن، صدای موسیقی هنرمندانش نه در فضای مجازی، که از روی صحنه‌های واقعی و پرشور به گوش برسد. این مهم محقق نخواهد شد مگر با تلاش مسئولانه برای گشودن فضا، برداشتن موانع غیرضروری و باور به این اصل که توسعه فرهنگی، زیربنای توسعه پایدار در هر جامعه‌ای است.
