به گزارش سیلاد، از زمان شیوع ویروس کرونا تا به امروز، آمارهای رسمی اشتغال و بیکاری از کاهش تاریخی نرخ بیکاری، به شکلی مستمر و پی در پی خبر می‌دهند. این امر به گونه‌ای بوده که تا تابستان امسال نرخ بیکاری به رقم کم سابقه ۷.۴ درصد کاهش یافته است. گفتنی است در دهه ۷۰ و ۸۰ که وضعیت اقتصادی کشور به مراتب با ثبات‌تر از امروز بود، اما نرخ بیکاری در آن دوران حدود دو برابر نرخ فعلی بود.
در این رابطه محمد رضا عبداللهی پاسخ داد: به آمار اخیر اگر بنگریم متوجه می‌شویم در مقایسه با مدت زمان مشابه در سال ۱۴۰۳، ۲۳۷ هزار نفر از جمعیت فعال اقتصادی کاسته شده که ۶۵ هزار نفر آنها در سال گذشته بیکار بودند و ۱۷۱ هزار نفر از آنها شاغل. پس همزمان با کاهش نرخ بیکاری، مشاهده می‌کنیم از نرخ جمعیت فعال کشور هم کاسته می‌شود. این مهم در شرایطی رخ می‌دهد که ۶۵ هزار نفر از کسانی که در تابستان پارسال در پی شغل بودند، دلسرد شوند و دیگر در پی آن نباشند و همزان ۱۷۱ هزار نفر از شاغلان هم بیکار و سپس از مشارکت اقتصادی صرف نظر کنند.
این منتقد اقتصادی توضیح داد: آمارهای اخیر چنین چیزی را تایید می‌کند. همانطوری که گفته شده در تابستان امسال ۲۳۶ هزار نفر از جمعیت فعال اقتصادی کاسته شد. این در حالی است که ۵۱ هزار نفر به جمعیت فعال مردان اضافه شده اما ۲۸۸ هزار نفر از جمعیت فعال زنان کاسته شده است. هنگامی که به جمعیت شاغل هم نگاه می‌کنیم بیش از ۱۲۱ هزار نفر بر تعداد مردان شاغل در تابستان ۱۴۰۴ در مقایسه با تابستان ۱۴۰۳ افزوده شده اما از تعداد زنان شاغل ۲۹۳ هزار نفر کاسته شده است.
او ادامه داد: به این ترتیب کاهش نرخ بیکاری که علی‌العموم و در ظاهر یک اتفاق نیکو و خوشایند است، دیگر نباید به عنوان اتفاقی مثبت نگریسته شود. در اینجاست که مفهوم آمار گمراه کننده مطرح می‌شود. یعنی آمار رسمی واقعیت را طوری جلوه می‌دهند که در واقع چنین نیست که در نتیجه آن ممکن است به جای تشویق سیاستگذار به ایجاد مشاغل بیشتر و با کیفیت‌تر، این تصور را به وجود آورد که در حوزه اشتغال شرایط رو به بهبود می‌رود.
متن کامل این گفتگو را می‌توانید اینجا بخوانید.
۲۲۳۲۲۹
