به گزارش خبرگزاری سیلاد، بر اساس اسناد فنی منتشر شده، این هواپیمای ابرسنگین قادر است ۱۲۰ متریک تن محموله (شامل تانک‌های سنگین، سامانه‌های موشکی یا نیروهای نظامی) را حمل کرده و بدون نیاز به سوخت‌گیری، مسافتی معادل ۶۵۰۰ کیلومتر را طی کند. چنین بردی، امکان انجام مأموریت‌های بین‌قاره‌ای و رسیدن به هر نقطه‌ای از جهان را بدون اتکا به پایگاه‌های خارجی برای پکن فراهم می‌کند.
حداکثر وزن برخاست این هواپیما حدود ۴۷۰ تن و سرعت کروز آن ۰.۸۵ ماخ (نزدیک به سرعت صوت) پیش‌بینی شده است. این در حالی است که ترابری سنگین فعلی چین، یعنی Y-۲۰، تنها قادر به حمل ۶۶ تن بار در مسافت ۴۵۰۰ کیلومتری است. هواپیمای جدید تقریباً ظرفیت بار را دو برابر و برد را بیش از ۴۰ درصد افزایش می‌دهد.
طراحی انقلابی که از ناسا پیشی گرفت
ویژگی تعیین‌کننده این هواپیما، طراحی «بال-بدنه آمیخته» (Blended Wing Body – BWB) آن است؛ مفهومی که ده‌ها سال توسط ناسا و بوئینگ مورد مطالعه قرار گرفت اما هرگز در مقیاس نظامی کامل عملیاتی نشد. در این طراحی، بدنه و بال‌ها در یک سطح واحد ادغام می‌شوند که ضمن کاهش شدید نیروی پسا (Drag)، فضای بار داخلی را به حداکثر می‌رساند. به نظر می‌رسد چین اولین کشوری خواهد بود که این فناوری پیشرفته را در مقیاس نظامی به کار می‌گیرد.
تغییر موازنه استراتژیک
کارشناسان نظامی معتقدند تولید چنین هواپیمایی، توانایی لجستیکی چین را متحول خواهد کرد. پکن می‌تواند در کوتاه‌ترین زمان ممکن، نیروهای واکنش سریع، خودروهای زرهی و تجهیزات سنگین را به هر نقطه از جهان، از جمله فراتر از «زنجیره دوم جزایر» (خط استراتژیک مهار چین در اقیانوس آرام)، اعزام کند.
این در حالی است که ایالات متحده همچنان به پلتفرم‌های قدیمی خود مانند C-۵M Super Galaxy متکی است که طرحی ۵۰ ساله دارد و هزینه‌های عملیاتی آن بسیار بالاست. یک هواپیمای BWB چینی با موتورها و مواد مدرن می‌تواند با هزینه کمتر، بار بیشتر و مسافت طولانی‌تری را طی کند.
منبع: zeenews.india.com
۲۲۷۲۲۷
