به گزارش خبرگزاری سیلاد، توانایی روبرتو پیاتزا در شکل دادن به یک گروه، ایجاد پایه‌های محکم و شگفت‌زده کردن دیگران از طریق دیدگاه فنی و انسانی‌اش، از ویژگی‌های بارز DNA اوست. در میلان، این مربی مأمور است فصل جدیدی را بسازد و پروژه‌ای را ادامه دهد که به باشگاه میلان ثبات، هویت و جاه‌طلبی بخشیده است.
همزمان، تابستان گذشته نقطه عطف مهمی در مسیر حرفه‌ای او بود. با تیم ملی ایران، پیاتزا مسیر موفقیت‌آمیزی را آغاز کرد که به کسب رتبه هشتم در مسابقات قهرمانی جهان ختم شد، نتیجه‌ای که هم نقطه‌ای برای رسیدن و هم نقطه‌ای برای شروع به شمار می‌رود. پایه‌های گذاشته شده در ماه‌های اخیر می‌تواند در میان‌مدت به یکی از هیجان‌انگیزترین تیم‌های صحنه بین‌المللی تبدیل شود.
تیم پاوروالی میلان که قرار است در 28 مهر در سالن آلیانز کلود به مصاف مودنا برود (بلیط‌ها اکنون پیش‌فروش شده و ثبت نام‌ها ارقام خوبی را نشان می‌دهد) مشتاق ورود بازیکنان جدید خود است.
پیاتزا در مورد تیم باشگاهی خود در سری A1 ایتالیا اظهار داشت: میلان خیلی تغییر کرده است، مانند بسیاری از تیم‌های دیگر. بازیکنان کلیدی تغییر کرده‌اند و به تبع آن، سبک کار ما هم تغییر کرده است. ما پاسور را تغییر دادیم و وقتی بازیساز عوض می‌شود، ترکیب تیم نیز تغییر می‌کند. این روزها در حال پیدا کردن تعادل جدید هستیم. دو بازی دوستانه مقابل چیس‌ترنا تقریبا بدون هیچ تمرین واقعی قبلی برگزار شد. هدف ما تنها این بود که بفهمیم چه کسی هستیم و از آنجا شروع به ساختن کنیم.
سرمربی میلان ادامه داد: هنوز زود است بگوییم فرناندو کرلینگ (پاسور برزیلی و جدید تیم) چقدر و چگونه می‌تواند میلان را تغییر دهد. تفاوت سنی و تجربه او نسبت به پائولو پورو قابل توجه است. پورو در بیست سالگی به میلان آمد و باید رشد می‌کرد، در حالی که کرلینگ تقریباً سی سال و تجربه بین‌المللی قابل توجهی دارد. این تجربه برای ما حیاتی خواهد بود تا یک گام رو به جلو برداریم و تیم به طور قابل توجهی رشد کند.
سرمربی تیم ملی ایران در مورد مسابقات قهرمانی جهان 2025 گفت: در مورد تابستان با تیم ملی ایران، فکر می‌کنم تجربه‌ای مفید و آموزشی بود، حتی اگر مسابقات قهرمانی جهان تا حدی به دلیل نحوه برگزاری آن دچار اختلال شده بود. یاد مسابقات قهرمانی جهان 2010 در ایتالیا افتادم؛ همان‌طور که آن سال تیم‌های قوی در یک سمت جدول قرار گرفتند و تیم‌های کمتر معتبر در سمت دیگر. در 2025 هم همین اتفاق در فیلیپین رخ داد؛ میزبان سید اول بود بدون اینکه شایستگی لازم را داشته باشد. انتخابی که صادقانه بگویم در هیچ جای دیگر دیده نمی‌شود. ورزش باید شایسته‌سالار بماند: اگر خوب باشی، برنده می‌شوی؛ اگر نه، می‌بازی.
پیاتزا تصریح کرد: با وجود این، مسابقات قهرمانی جهان جنبه‌های مثبت هم داشت. برخی تیم‌ها شگفتی آفریدند، به خصوص فنلاند که تورنمنت فوق‌العاده‌ای داشت، یا آرژانتین که قدرت و ثبات خود را تأیید کرد. در سمت دیگر جدول، جمهوری چک مسیر خارق‌العاده‌ای طی کرد و به نیمه‌نهایی رسید؛ برای اولین بار در تاریخ، تیمی از این کشور در سطح بالا به چنین موفقیتی رسید.
او اضافه کرد: برخی کشورها اما ناامیدکننده بودند، از جمله ایران که افتخار داشتم تابستان امسال هدایتش کنم. بعد از مسیر موفق، می‌توانستیم به نیمه‌نهایی برسیم، اما چند حادثه نامساعد، جدول را به نفع ترکیه (ششم جهان) رقم زد. این‌ها شرایطی هستند که باید پذیرفته و درک شوند، چون به ما کمک می‌کنند پیشرفت کنیم. این قهرمانی جهانی نمایانگر والیبال امروز است: کسانی که واقعاً می‌خواهند رشد کنند، انگیزه و انرژی تازه می‌یابند و کسانی که درجا می‌زنند، خطر عقب ماندن دارند.
پیاتزا درمورد رویاهایش هم صحبت کرد: یک سو، المپیک 2028 لس‌آنجلس با تیم ایران، سوی دیگر، آرزوی حفظ جایگاه میلان در سوپرلیگ ایتالیا. ایران تیمی جوان است، پروژه‌ای در حال ساخت. مانند کودکی است که راه رفتن را یاد می‌گیرد: باید بفهمیم چگونه آن را شکل دهیم و استعدادش را توسعه دهیم. رویای ما البته رسیدن به المپیک است، نه صرفاً حضور، بلکه رقابت واقعی با بهترین تیم‌های ملی جهان.
