در شهرداری تهران هیچ مدیری کنار گذاشته نمی شود بلکه از سمتی به سمت دیگر منتقل می شود/ اعضای شورای شهر هم پس از پاان دوره، پست مدیریتی می گیرند

نتیجه چنین چرخه‌ای، فرسایش اعتماد عمومی است. شهروندانی که بارها شاهد بازگشت همان چهره‌ها با عنوان‌های متفاوت بوده‌اند، به‌تدریج باور خود را به امکان تغییر واقعی از دست می‌دهند. سیاست‌گذاری‌ها نیز در این فضا محافظه‌کارانه، کوتاه‌مدت و عمدتا مبتنی بر منافع فردی یا گروهی باقی می‌ماند؛ زیرا تصمیم‌گیران می‌دانند در نهایت، صرف‌نظر از موفقیت یا شکست، دوباره به حلقه قدرت بازخواهند گشت.

تهران امروز نه از کمبود مدیران، بلکه از کمبود جریان تازه مدیریتی رنج می‌برد. حضور نسل‌های جدید، متخصصان مستقل و نیروهای غیروابسته می‌تواند به پویایی و نوآوری در تصمیم‌گیری‌ها کمک کند. اما تا زمانی که درهای قدرت به روی این جریان‌ها بسته باقی بماند، چرخه بی‌پایان بازتولید قدرت ادامه خواهد یافت. شهر در ظاهر دستخوش تغییر است، اما در عمل، همان‌جا ایستاده است و پروژه‌ها و برنامه‌ها اغلب به تکرار گذشته بدل می‌شوند.

تغییر واقعی زمانی آغاز می‌شود که خروج از قدرت به معنای پایان «نقش رسمی» باشد، نه شروع مأموریتی تازه در لباسی دیگر. این تغییر، نیازمند شفافیت در انتصاب‌ها، ارزیابی عملکرد مدیران و ایجاد فضای رقابتی برای ورود نیروهای نو است. تنها با چنین اصلاحاتی، می‌توان امید داشت که سیاست‌گذاری‌ها فراتر از دوره‌های مدیریتی کوتاه‌مدت، اثربخش و پایدار باشند و شهر بتواند تغییرات ملموس را تجربه کند.

در نهایت، مسئله تهران صرفا جابه‌جایی مدیران نیست؛ مسئله تکرار بدون تحول است. شهری که هر روز شاهد پروژه‌های جدید است اما از تداوم ساختارهای کهنه مدیریتی رنج می‌برد، عملا در یک چرخه بی‌پایان قدرت گرفتار شده است. این چرخه نه‌تنها رشد و توسعه شهر را کند می‌کند، بلکه امید عمومی به اصلاحات و مشارکت فعال شهروندان را نیز کاهش می‌دهد. برای تحقق یک مدیریت شهری پویا، باید بازتولید قدرت متوقف شود و به جای آن، فرصت برای نوآوری، تخصص و شجاعت مدیریتی فراهم شود. تنها در چنین شرایطی تهران می‌تواند از تکرار به تحول واقعی دست یابد و وعده شهری زنده، پویا و پاسخ‌گو را به شهروندان خود بدهد.

17302