به گزارش خبرگزاری سیلاد، در این پژوهش که در مجله‌ی معتبر Physical Review D منتشر شده، تیم سی. رالف، فیزیک‌دان شناخته‌شده و آچینتیا ساجیندران، دانشجوی دکتری، با ترکیب دو نظریه قدیمی، «محرک وارپ آلکوبیره» و «منحنی‌های زمان‌گونه بسته» (CTCs)، مدل تازه‌ای از فضازمان خمیده و قابل کنترل را معرفی کرده‌اند.
وارپ درایو چیست و چرا مهم است؟
ایده‌ی وارپ درایو نخستین‌بار در دهه ۱۹۹۰ توسط میگل آلکوبیره مطرح شد. طبق این نظریه، اگر فضا–زمان در جلوی فضاپیما منقبض و در پشت آن منبسط شود، سفینه می‌تواند سریع‌تر از نور حرکت کند بدون آن‌که قوانین نسبیت نقض شود.
دانشمندان استرالیایی اکنون با استفاده از این ایده و مفاهیم مربوط به خمیدگی‌های خاص در فضا–زمان، سعی کرده‌اند مدلی پایدار از حلقه‌های زمانی بسازند؛ مسیری که در آن، یک ذره بتواند با نسخه گذشته یا آینده خود برخورد کند.
از نظریه به آزمایشگاه؟ هنوز نه، اما…
در این مدل جدید، پژوهشگران مفهوم تازه‌ای به نام «ژئودزیک‌های زمان‌گونه بسته» (CTGs) را معرفی کرده‌اند. این ساختارها به‌طور تئوریک اجازه می‌دهند تا مسیر یک ذره در فضا–زمان دوباره به نقطه آغاز خود بازگردد؛ چیزی شبیه چرخه زمانی کنترل‌شده؛ به گفته رالف و ساجیندران، این چارچوب می‌تواند برای آزمودن مسائل کلاسیکی مانند «مسئله توپ بیلیارد» مفید باشد؛ یعنی حالتی که در آن، یک جسم در زمان به عقب بازمی‌گردد و با نسخه پیشین خود برخورد می‌کند.
چرا این پژوهش اهمیت دارد؟
هرچند هنوز فاصله زیادی تا تحقق سفر در زمان وجود دارد، اما چنین پژوهش‌هایی مرزهای فیزیک نظری را گسترش می‌دهند. آن‌ها به دانشمندان کمک می‌کنند تا بفهمند در دل نظریه نسبیت عام و مکانیک کوانتومی چه تضادهایی پنهان است.
پژوهشگران استرالیایی در پایان مقاله خود تأکید کرده‌اند که مدل‌شان شاید از نظر فیزیکی «غیرقابل تحقق» باشد، اما می‌تواند بستر ارزشمندی برای مطالعات آینده درباره مدل‌های کلاسیک و کوانتومی سفر در زمان فراهم کند.
سفر در زمان؛ خیال یا واقعیت؟
با وجود هیجان‌انگیزی این نظریات، بیشتر فیزیک‌دانان باور دارند که سفر در زمان فعلاً تنها در محدوده ریاضی و شبیه‌سازی‌های نظری امکان‌پذیر است. اما همان‌طور که تاریخ علم نشان داده، بسیاری از مفاهیمِ خیالیِ امروز، روزی ممکن است به واقعیت تبدیل شوند، شاید حتی عبور از مرز زمان هم یکی از آن‌ها باشد.
۲۲۷۲۲۷
