غزال زیاری- در تابستان سال ۲۰۲۳ میلادی، کنسرت تیلور سوئیفت در سیاتل در آمریکا برگزار شد و با حضور بیش از ۷۰ هزار نفر در این کنسرت، پدیده‌ای عجیب رقم خورد: جنب و جوش و تحرک این ۷۰ هزار نفر در جریان برگزاری کنسرت تا حدی بود که زمین‌لرزه‌ای به بزرگی ۲.۳ ریشتر رخ داد و “سوئیفت‌کوئیک” نام گرفت.
اما این تنها آغاز ماجرا بود؛ چراکه در ادامه تور جهانی Eras Tour، هواداران پرشور سوئیفت در نقاط مختلف دنیا بارها لرزه‌های قابل‌سنجشی ایجاد کردند.
دانشمندان آستین بالا زدند
در آن زمان این موضوع به شدت مورد توجه دانشمندان قرار گرفت؛ تا جایی که تیمی از پژوهشگران در دوبلین پیش از سه اجرای سوئیفت در ورزشگاه آویوا در ایرلند، ۴۲ لرزه‌سنج را در ۲۱ نقطه اطراف شهر نصب کردند. پروژه آن‌ها با هشتگ #SwiftQuakeDublin در شبکه‌های اجتماعی بازتاب گسترده‌ای یافت و باعث افزایش کنجکاوی عمومی شد.
نتایج این بررسی حیرت‌انگیز بود: در اولین کنسرت، بزرگ‌ترین جابجایی لرزه‌ای هنگام اجرای ترانه Love Story رخ داد؛ همان لحظه که هزاران نفر هم‌زمان پریدند و با فریادهایشان، ترانه را با سوئیفت همخوانی کردند. اوج ماجرا زمانی بود که در اجرای Shake It Off، لرزش‌ها در دو ایستگاه لرزه‌سنج دورتر از دوبلین (درفاصله بیش از ۱۰۰ کیلومتری) ثبت شدند. بدین ترتیب مشخص شد که این هم‌صدایی و پرش جمعیت، اثری قابل‌اندازه‌گیری بر پوسته زمین می‌گذارد.
پژوهشگران همچنین از طرفداران خواستند تا ویدیوهایی که در جریان کنسرت ضبط کرده بودند را ارسال کنند؛ در مجموع ۳۰۶ ویدیو جمع‌آوری شد که امکان همگام‌سازی داده‌های علمی با تصاویر واقعی جمعیت را برای محققان فراهم می‌کرد. بازتاب این تحقیق فراتر از دنیای موسیقی رفت: میلیون‌ها نفر در رسانه‌ها با پروژه آشنا شدند و بحث درباره رابطه موسیقی، فرهنگ عامه و علم زمین‌شناسی شدت گرفت.
با این حال، سوال مهمی همچنان بی‌جواب مانده: آیا این لرزه‌ها باید به‌طور رسمی «زلزله» نامیده شوند یا صرفاً ارتعاشات انسانی‌اند؟ این همان نقطه‌ای است که ماجرا جذاب‌تر می‌شود و می‌تواند درک ما از مرز میان فعالیت طبیعی زمین و اثرات فعالیت انسانی را تغییر دهد… برای خواندن ادامه مقاله اینجا کلیک کنید.
۲۲۷۲۲۷
