تینا مزدکی_سه نفر بدون هیچ دنبال‌کننده‌ای سه ماه برای ورود به دنیای شهرت مجازی تلاش کردند. شبکه‌های اجتماعی میدان مین‌اند؛ جایی که آدم‌ها برای دیدن شدن و گرفتن لایک می‌جنگند، خطر بسیاری را به جان می‌خرند و رویای وایرال شدن یک‌شبه را در سر دارند. برای عده‌ای خوش‌شانس، این مسیر به شغلی پردرآمد ختم می‌شود؛ تخمین‌ها نشان می‌دهد اقتصاد تولید محتوا تا سال ۲۰۲۷ به حدود ۵۰۰ میلیارد دلار خواهد رسید. اما برای بیشتر کاربران، این فضا پر از سردرگمی و بی‌رحمی است؛ جایی که الگوریتم تصمیم می‌گیرد چه کسی دیده شود و چه کسی در حاشیه بماند. اما واقعاً چقدر سخت است که به چشم بیایید؟ سه نفر بدون هیچ حساب کاربری و دنبال‌کننده‌ای، سه ماه فرصت گرفتند تا استعدادشان را به محتوای آنلاین تبدیل کنند و ببینند آیا می‌توانند به موفقیت برسند یا نه.
امیلی: «درگیر شدن با کامنت‌ها طاقت‌فرساست»
امیلی، سفالگر و از سکته مغزی جان سالم به در برده است؛ او پیش‌تر رویای بازیگری داشت اما سکته در ۲۶ سالگی مسیرش را تغییر داد. سفالگری برای او حکم درمان و راهی تازه برای ابراز وجود شد. او با ساخت حسابی در تیک‌تاک امیدوار بود الهام‌بخش افرادی با تجربه مشابه باشد. نخستین ویدئوهایش دیده نشدند، اما ویدئویی درباره اینکه سفال چگونه زندگی‌اش را نجات داد، هزاران بازدید گرفت و پیام‌های حمایتی از سوی دیگر بازماندگان سکته دریافت کرد.
با این حال، موفقیت ناگهانی برایش بار سنگینی آورد، پاسخ دادن به کامنت‌ها طاقت‌فرسا شد و او احساس می‌کرد هر بار جلوی دوربین نمایشی تصنعی دارد. امیلی سرانجام به دلیل مشکلات شخصی و فشار روحی تصمیم گرفت فعلاً از شبکه‌های اجتماعی فاصله بگیرد.
آلون: «دنبال بازدید بودن می‌تواند به اعتمادبه‌نفس ضربه بزند»
آلون، مدرس تاریخ در دانشگاه و متخصص پزشکی دوران مدرن اولیه، با موضوعی خاص وارد میدان شد: تاریخ ریش‌ها. هدف او این بود که به‌عنوان یک آکادمیک، دانش خود را عمومی کند. نخستین ویدئوهایش بازدید چندصدتایی داشت، اما او به‌تدریج اسیر اعداد شد و هر بار که ویدئوها بازدید پایین می‌گرفت، احساس شکست می‌کرد. یک ویدئو سرانجام بیش از ۱۰ هزار بازدید گرفت، اما او گفت برای رسیدن به آن ناچار به ساده‌سازی بیش از حد محتوا شده و «احساس خوبی» ندارد.
در ادامه، با موجی از کامنت‌های توهین‌آمیز درباره ظاهرش (به دلیل آلوپسی) مواجه شد و تصمیم گرفت مستقیماً موضوع بیماری‌اش را در ویدئویی توضیح دهد. هم‌زمان دانشگاه محل تدریس او ویدئوهایش را در بخش تبلیغات برای دانشجویان تازه به اشتراک گذاشت که باعث جهش بازدیدها شد. به گفته آلون، مقالات علمی‌اش سالی چندصد بار خوانده می‌شوند، اما ویدئوهایش حالا صدها هزار بار دیده شده‌اند. او قصد دارد فعالیتش در شبکه‌های اجتماعی را ادامه دهد.
دانیه: «مثل اعتیاد است؛ همه‌چیزم را گرفته»
دانیه، بازیگر و تهیه‌کننده تئاتر، برعکس دو نفر دیگر، به صحنه عادت داشت اما نه به مخاطب آنلاین. او برای ایجاد پیوند انسانی در فضای مجازی وارد یوتیوب شد و محتوای طولانی‌تری از مدیتیشن تا شعرخوانی منتشر کرد. در یک ماه نخست، ۵۰ ویدئو منتشر کرد و هرچند بازدیدها کم بود، اما خودش را درگیر یادگیری الگوریتم‌ها و حتی خرید کتاب «چگونه یک میلیون دنبال‌کننده بگیریم» کرد. به گفته او، این روند ذهنی و جسمی فرسوده‌کننده شد: «صبح تا شب به محتوا فکر می‌کنم، مثل یک اعتیاد است.»
با این حال، در پایان سه ماه، بازخوردها مثبت‌تر شد و فروش بلیت نمایش‌هایش هم افزایش یافت. او حالا امیدوار است مسیر را ادامه دهد، حتی اگر موفقیتش تدریجی باشد. این آزمایش نشان داد اینفلوئنسر شدن برای همه ممکن است، اما فشار عاطفی، وقت‌گیر بودن و آسیب‌پذیری در برابر قضاوت‌ها بخشی جدایی‌ناپذیر از این مسیر است.
منبع: bbc
۲۲۷۳۲۳
