غزال زیاری: شانس برنده شدن در قرعه‌کشی بسیار پایین است. مثلاً احتمال برنده شدن در قرعه‌کشی EuroMillions با خرید یک بلیت، یک در ۱۳۹٬۸۳۸٬۱۶۰ است. حالا فرض کن که بخواهی شانس خودت را دو برابر کنی و یک بلیت دیگر بخری؛ در این صورت هم فقط دو در ۱۳۹٬۸۳۸٬۱۶۰ شانس خواهی داشت.
اما اگر بتوانی تمام ترکیب‌های ممکن را بخری، درنهایت به‌جایی می‌رسی که شانس تو برای برنده شدن در این قرعه‌کشی، ۱۳۹٬۸۳۸٬۱۶۰ در ۱۳۹٬۸۳۸٬۱۶۰ خواهد بود؛ اینجا دیگر بحث ریاضی مطرح نیست و با یک مسئله لجستیکی روبرو خواهیم بود؛ چطور می‌خواهی ۱۳۹ میلیون بلیت تهیه کنی، آن‌هم بدون اینکه از قبل برنده شده باشی؟
ماندل متوجه شد که در برخی قرعه‌کشی‌ها، جایزه به بیش از سه برابر هزینه خرید تمام ترکیب‌های ممکن می‌رسد. در این صورت، اگر بتوانی همه ترکیب‌های اعداد را بخری، تقریباً تضمین می‌کنی که سرمایه‌گذاری‌ات بازدهی خواهد داشت؛ مگر اینکه چند نفر دیگر با همان اعداد برنده شده و جایزه بین همه این افراد تقسیم شود.
برای همین او تصمیم گرفت تا همین کار را انجام دهد. گرچه این کار برخلاف قوانین نبود، اما طبیعتاً با روح بازی هم‌خوانی نداشت. بااین‌حال، دیگر بحث چالش‌های ریاضی مطرح نبود؛ هرچند که کار هنوز هم سخت بود.
مسیری که چند سال طول کشید
ماندل در ابتدا باید سرمایه‌گذاران متعددی را قانع می‌کرد تا روی طرحش سرمایه‌گذاری کنند؛ او بعد از چند سال موفق به انجام این کار شد. در ادامه او باید راهی برای خرید تمام ترکیب‌های ممکن در قرعه‌کشی موردنظر پیدا می‌کرد.
با توجه به اینکه تعداد این ترکیب‌ها ممکن بود به میلیون‌ها برسد، ماندل مجبور بود تا با طراحی الگوریتم‌هایی، بلیت‌ها را تولید و سپس چاپ کند (در آن زمان برخی قرعه‌کشی‌ها این کار را مجاز می‌دانستند).
اعضای این تیم بعد از آماده کردن دسته‌ای از بلیت‌های چاپ‌شده، منتظر ماندند تا تعداد افراد شرکت‌کننده در قرعه‌کشی و در نتیجه مبلغ جایزه به‌اندازه کافی زیاد شود. سپس آن‌ها بلیت‌ها را به‌صورت عمده از فروشگاه‌ها خریداری کردند؛ هرچند که به خاطر حجم عظیم بلیت‌ها، همیشه همه‌چیز طبق برنامه پیش نمی‌رفت.
ماندل بعد از کسب موفقیت‌های متعدد در قرعه‌کشی‌های کوچک‌تر در استرالیا، متوجه شد که برخی از قرعه‌کشی‌های آمریکا هم جوایزی دارند که خیلی بیشتر از مبلغ هزینه پرداختی برای خرید همه ترکیب‌هاست. یکی از آن‌ها قرعه‌کشی جدید ایالت ویرجینیا بود که در آن فقط از اعداد ۱ تا ۴۴ استفاده می‌شد. این یعنی فقط ۷٬۰۵۹٬۰۵۲ ترکیب ممکن وجود داشت که به مراتب کمتر از ۲۵ میلیون ترکیب قرعه‌کشی‌های دیگر بود.
شروع عملیاتی که به موفقیت ختم شد
وقتی مبلغ جایزه و تعداد افراد شرکت‌کننده در آن به حد مطلوب (۱۵.۵ میلیون دلار) رسید، ماندل به تیمش دستور داد تا بلیت‌ها را به‌صورت عمده خریداری کنند. البته، او خریدهای عجیب را از قبل برنامه‌ریزی کرده بود؛ در این بین، برخی از همکارانش از معامله کنار کشیدند و بعضی ترکیب‌ها خریداری نشدند.
بعد از دو روز خرید، تیم ماندل موفق شد ۶.۴ میلیون از ۷ میلیون ترکیب ممکن را خریداری کند. هرچند استرس و تنش بالا بود، اما در بین انبوهی از بلیت‌های بازنده، بلیت برنده هم قرار داشت.
با برنده شدن ماندل، اف‌بی‌آی و س.آی.ای به بررسی این موضوع پرداختند، اما نتوانستند هیچ تخلفی را اثبات کنند. اما همین اتفاق سبب شد تا سیستم قرعه‌کشی ها در آمریکا دستخوش تغییراتی شود تا دیگر کسی نتواند با این شیوه، میلیون‌ها دلار را مال خود کند.
در «مردی که با اتکا به ریاضیات ابتدایی، میلیونر شد!» بیشتر درباره این رویداد بخوانید.
۵۸۵۸
