به گزارش سیلاد، درخشندگی یک سیاره یا قمر از مکانی دیگر به پنج عامل بستگی دارد: فاصله، اندازه جسم، فاصله آن از خورشید، سپیدایی (میزان بازتابش آن یا آلبدو) و اینکه چه بخشی از آن توسط خورشید روشن شده است.
فاصله ماه تا زمین، طبیعتاً برابر با فاصله زمین تا ماه است و فاصله هردوی آن‌ها از خورشید آن‌قدر مشابه است که می‌توان آن را نادیده گرفت. شعاع زمین ۳.۷ برابر شعاع ماه است؛ بنابراین سطح زمین ۱۳.۴ برابر بیشتر از ماه است. سپیدایی (ضریب بازتاب) ماه برابر با ۰.۱۳۶ و سپیدایی زمین ۰.۴۳۴ است، یعنی زمین ۳.۲ برابر بیشتر نور را بازتاب می‌دهد. البته این مقدار بسته به میزان پوشش ابر و اینکه ناظر رو به اقیانوس یا خشکی باشد، تا حدود زیادی متغیر است؛ اما به‌طور میانگین، با در نظر گرفتن تمام این عوامل، وقتی زمین به‌صورت تقریباً کامل (full Earth) از ماه دیده می‌شود، حدود ۴۳ برابر نوری که ماه کامل به زمین می‌تاباند را به ماه بازمی‌تاباند.
نور ماه در هنگام ابر ماه (supermoon) نسبت به مواقعی که ماه دورتر است روشن‌تر به نظر می‌رسد و همین مسئله در جهت عکس نیز صادق است. اما به‌طور کلی، روشنایی حاصل از نور ماه در زمین در بازه‌ای بین ۲ تا ۱۰ لوکس قرار دارد.
روشنایی ماه از دید زمین تحت تأثیر ابرها و اعوجاج جوی قرار می‌گیرد. فضانوردان ماه البته نگرانی چندانی از بابت جو ندارند، اما دید مستقیم به زمین نیز همیشه مقدور نیست؛ چرا که شیشه کلاه ایمنی لباس فضایی بخشی از نور را مسدود می‌کند. البته میزان دقیق این مسدودسازی مشخص نیست، هرچند که انتظار می‌رود تا در آینده لباس‌های فضایی دستخوش پیشرفت‌های زیادی شوند؛ پس شاید بهتر باشد تا این عوامل را خنثی‌شده در نظر بگیریم.
موضوع دیگر، میزان کامل بودن زمین از دید ماه است. از نیم‌کره نزدیک به زمین در سطح ماه، زمین همیشه در آسمان دیده می‌شود، اما دقیقاً مثل ماه برای ما ساکنان زمین، کره زمین نیز بسته به موقعیت خورشید، برای ناظران در ماه به اشکال “هلال” و “کامل” دیده می‌شود؛ نکته امیدوارکننده اینجاست که اگر در نقطه‌ای مرکزی از نیم‌کره نزدیک باشید، زمین در طول روز در ماه (که نور خورشید حضور دارد؛ یعنی زمانی که به نور آن نیازی نیست)، به‌صورت هلال نازک دیده می‌شود. اما در طول شب‌های بلند ماه، زمین همیشه حداقل به‌صورت نیمه‌کامل است.
در این گزارش بیشتر درباره این موضوع بخوانید.
۵۸۵۸
