به گزارش سیلاد، سال‌ها تحقیق علمی لازم بود تا عامل این رویداد شناسایی شود، اما محققان در نهایت زنجیره‌ای روشن از رخدادها را یافتند که به این تلفات گسترده منجر شد.
به نقل از زومیت، سایگای شاخ‌دراز (Saiga tatarica tatarica) از حیوانات بومی بخشی کوچک از دشت‌های اوراسیایی در قزاقستان و نواحی جنوبی روسیه است. شاخص‌ترین ویژگی این بزهای کوهی بینی بزرگ و قوزدارشان است که آن‌ها را شبیه به شخصیت‌های فرعی فیلم‌های جنگ ستارگان می‌کند. اگر تصور می‌کنید ظاهرشان یادآور دوران ماقبل تاریخ است، اشتباه نکرده‌اید؛ این جانوران در عصر یخبندان در کنار کرگدن‌های پشمالو و ماموت‌ها قدم می‌زدند.
سایگاها هزاران هزار سال است که در شکل کنونی خود زندگی کرده‌اند، اما در ماه می ۲۰۱۵ به‌شدت در معرض انقراض قرار گرفتند. در مرگ‌ومیر گسترده‌ای که یکی از بزرگ‌ترین موارد ثبت‌شده در نوع خود بود، حدود ۸۰ درصد از جمعیت محلی و بیش از ۶۰ درصد از جمعیت جهانی این گونه از بین رفت.
وضعیت مرگ‌ومیر ۲۰۱۵ به‌عنوان اتفاقی «بی‌سابقه» توصیف شد، چراکه فروپاشی جمعیت در این ابعاد در میان پستانداران بزرگ بسیار نادر است. بااین‌حال، این پدیده در میان گونه‌های شاخ‌درازان کاملاً بی‌سابقه هم نیست. در واقع، خود سایگاها پیش از این نیز در دهه‌ی ۱۹۸۰ چندین بار با مرگ‌ومیرهای گسترده روبه‌رو شده بودند، هرچند هیچ‌کدام در مقیاس ۲۰۱۵ نبود.
تصاویر تکان‌دهنده‌ای از دشت‌های وسیع و چمن‌زارهای قزاقستان منتشر شد که با هزاران لاشه سایگا پوشیده شده بودند، گویی بی‌هیچ هشدار یا نشانه‌ای ناگهانی از پای درآمده‌اند. اِی‌جی میلنرگالند، استاد تنوع زیستی در دانشگاه آکسفورد و یکی از بنیان‌گذاران ائتلاف حفاظت از سایگا، در آن زمان گفته بود: «به نظر می‌رسد که فاجعه‌ای کامل در حال شکل‌گیری است»
در حالی که اجساد پیاپی روی هم انباشته می‌شدند، دانشمندان با تلاش فراوان به‌دنبال یافتن پاسخی بودند. نظریه‌های مختلفی مطرح شد، از سوخت‌های سمی مورد استفاده در موشک‌های روسی گرفته تا گرمای غیرمنتظره‌ی هوا در منطقه.
در نهایت مشخص شد که چندین عامل مختلف در وقوع رویداد مرگبار نقش داشتند. باکتری پاستورلا مالتوسیدا (Pasteurella multocida) به‌عنوان عامل اصلی مرگ سایگاها شناسایی شد. اما نکته‌ی عجیب این بود که این باکتری تا پیش از آن، به‌طور بی‌خطر در لوزه‌های این حیوانات زندگی می‌کرده است؛ پس چه چیزی تغییر کرده بود؟
بررسی‌های بیشتر نشان داد که منطقه‌ی زندگی سایگاها پیش از مرگ‌ومیر گسترده‌ی آن‌ها، با موجی از هوای گرم و مرطوب غیرمعمول مواجه شده بود. این شرایط، محیطی ایده‌آل برای رشد باکتری فرصت‌طلب فراهم کرد تا به جریان خون شاخ‌درازان وارد و باعث سپتی سمی هموراژیک (نوعی مسمومیت خونی بسیار خطرناک) شود.
باز هم یک مورد از رویداد مرگ دسته‌جمعی دیگر در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ سایگاها را هدف قرار داد، اما این‌بار در مغولستان. خوشبختانه، دانشی که از بحران سال ۲۰۱۵ و پژوهش‌های پس از آن به دست آمده بود، کارشناسان و حافظان محیط زیست را به ابزارهای بهتری برای واکنش مجهز کرد. همچنین این یافته‌ها کمک کرد تا مرگ‌ومیرهای گسترده‌ی قبلی در دهه‌ی ۱۹۸۰ هم بهتر درک و تبیین شوند.
استِفِن زوتر، مدیر پروژه قزاقستان در انجمن جانورشناسی فرانکفورت/انجمن حفاظت از تنوع زیستی قزاقستان، در بیانیه‌ای گفت: «رویدادهای مرگ دسته‌جمعی (MMEs) تهدید بزرگی برای سایگا شاخ‌دراز هستند و می‌توانند در عرض چند روز، سال‌ها تلاش حفاظتی و رشد جمعیت سایگا را از بین ببرند. بنابراین، درک این رویدادها، عواملی که آن‌ها را آغاز می‌کنند و اقداماتی که برای مقابله با آن‌ها می‌توان انجام داد، برای ابداع راهبردهای مؤثر حفاظت از سایگا بسیار ضروری است.»
زوتر افزود: «فعال‌شدن رویدادهای مرگ دسته‌جمعی (MMEs) در جمعیت سایگاها به‌واسطه‌ی شرایط آب‌وهوایی نشان می‌دهد که کار چندانی نمی‌توان برای جلوگیری از وقوع آن‌ها انجام داد؛ بنابراین، این مسئله بسیار مهم است که جمعیت سایگاها در اندازه‌ای کافی حفظ شود تا گونه بتواند از چنین فاجعه‌هایی جان سالم به در ببرد.»
۵۸۵۸
