تینا مزدکی: بعد از این کشف، موجوداتی به نام شدیددوست‌ها (extremophiles) شناخته شدند که در شرایط سخت زمین مانند یخ‌های قطبی و اعماق اقیانوس‌ها با فشار بالا زندگی می‌کنند. همچنین باکتری‌هایی یافت شدند که در ذرات ریز موجود در ابرها زندگی می‌کنند، در محیط‌های بسیار شور مانند دریای دوام می‌آورند و حتی در شرایط اسیدی شدید مانند رودخانه‌ی ریو تینتو (Rio Tinto) رشد می‌کنند.
در دهه‌ی ۱۹۸۰، دو پزشک استرالیایی به نام‌های «بری مارشال» و «رابین وارن» مطالعاتی را بر روی زخم‌های معده آغاز کردند. تا آن زمان، تصور می‌شد که این بیماری‌ها ناشی از استرس یا ترشح زیاد اسید معده باشند، اما این نظریه‌ها نمی‌توانستند در درمان مؤثر واقع شوند.
وارن که یک پاتولوژیست بود، باکتری‌ای را در نمونه‌های بیوپسی معده‌ی بیماران شناسایی کرد و باور داشت که این باکتری باعث بروز بیماری می‌شود. به‌رغم این باور که هیچ میکروبی نمی‌تواند در محیط اسیدی معده زنده بماند، او با این عقیده‌ی عمومی مقابله کرد.
در سال ۲۰۰۵، این دو پزشک به دلیل کشف هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) و نقش آن در بیماری‌های گوارشی، جایزه‌ی نوبل پزشکی را دریافت کردند. این کشف، دنیای گوارش‌شناسی را به‌طور کامل تغییر داد.
این باکتری که نوعی شدیددوست به شمار می‌رود، توانایی‌های شگفت‌انگیزی برای زنده ماندن در شرایط سخت دارد. به عنوان مثال تاژک‌هایی دارد که به آن کمک می‌کنند تا در مایعات معده حرکت کرده و به دیواره‌ی معده بچسبد و از لایه‌ی محافظ آن عبور کند. با استفاده از آنزیمی به نام اوره‌آز (urease)، این باکتری اوره‌ی موجود در معده را تجزیه کرده و آمونیاک و CO₂ تولید می‌کند که باعث افزایش pH محیط اطرافش می‌شود و شرایط مناسبی برای تکثیر فراهم می‌آورد.
این کشف نشان داد که حتی در محیط‌هایی با شرایط بسیار سخت مانند معده‌ی انسان، که دارای pH بسیار پایین، تاریکی کامل و آنزیم‌های مخرب است، زندگی می‌تواند ادامه یابد و رشد کند.
مطالعه‌ی میکروارگانیسم‌های شدیددوست امیدهایی را برای یافتن حیات در سیارات یا قمرهای دیگر زنده نگه می‌دارد. شاید در آینده‌ای نه‌چندان دور، موجوداتی که به‌دنبالشان هستیم را در حالی کشف کنیم که شبیه به هلیکوباکتر پیلوری باشند تا موجودات پیچیده‌تر.
منبع: livescience
