به گزارش سیلاد، تحقیقات جدید نشان می‌دهد، ابرغبار اورت(پوسته مرموزی از اجسام یخی در حاشیه منظومه شمسی) ممکن است دو بازوی مارپیچی داشته باشد که آن را به یک کهکشان مینیاتوری شبیه کند.
به نقل از ایسنا، شکل دقیق ابرغبار اورت و چگونگی تأثیر آن از نیروهای فراتر از منظومه شمسی تاکنون همچنان مرموز باقی‌مانده است. اکنون پژوهشگران یک مدل جدید توسعه داده‌اند که نشان می‌دهد ساختار درونی ابرغبار اورت ممکن است شبیه یک دیسک مارپیچی باشد. آن‌ها یافته‌های خود را در ۱۶ فوریه در سرور پیش‌چاپ arXiv منتشر کردند که به این معنی است که این تحقیق هنوز مورد ارزیابی همتایان قرار نگرفته است.
ابرغبار اورت به‌عنوان بقایای استفاده نشده سیارات غول‌پیکر منظومه شمسی(مشتری، نپتون، اورانوس و زحل) پس از شکل‌گیری آن‌ها در حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش آغاز شد. برخی از این بقایا آن‌قدر بزرگ هستند که می‌توانند به‌عنوان سیارات کوتوله در نظر گرفته شوند.
زمانی که این سیارات شروع به گردش به دور خورشید کردند، حرکت‌های آن‌ها مواد اضافی را به دور از مدار پلوتو پرتاب کردند، جایی که امروز در آنجا قرار دارند. لبه داخلی ابرغبار اورت تقریباً بین دو هزار تا پنج هزار واحد نجومی(AU) از خورشید قرار دارد و لبه بیرونی آن بین ۱۰ هزار تا ۱۰۰ هزار AU فاصله دارد.(یک AU تقریباً معادل ۹۳ میلیون مایل یا ۱۵۰ میلیون کیلومتر که تقریباً برابر فاصله متوسط زمین تا خورشید است)
این بدان معناست که حتی با سرعت کنونی خود که حدود یک میلیون مایل(۱.۶ میلیون کیلومتر) در روز است، فضاپیمای «ویجر۱» ناسا برای رسیدن به ابرغبار اورت ۳۰۰ سال زمان نیاز خواهد داشت و برای خروج از آن به ۳۰۰ هزار سال دیگر نیاز دارد.
این فاصله زیاد به این معناست که اجسام موجود در ابرغبار آن‌قدر کوچک و کم‌نور هستند و آن‌قدر آهسته حرکت می‌کنند که حتی با قدرتمندترین تلسکوپ‌ها نیز نمی‌توان آن‌ها را به‌طور مستقیم مشاهده کرد. بیشتر شواهد ما برای وجود آن از دنباله‌دارهای دوره بلند می‌آید.
توپ‌های برفی یخ و گرد و غباری که از ابرغبار به بیرون پرتاب شده و توسط اختلالات گرانشی به دور خورشید گردش می‌کنند.
برای درک بهتر از آنچه که ابرغبار اورت می‌تواند شبیه باشد، پژوهشگران پشت این مطالعه جدید از اطلاعات مربوط به مدارهای دنباله‌دارها و نیروهای گرانشی از درون و فراتر از منظومه شمسی برای ساخت مدل ساختار ابرغبار اورت استفاده کردند.
یکی از کلیدهای درک شکل ابرغبار اورت، جزر و مد کهکشانی است، کشش‌هایی که توسط ستارگان، سیاه‌چاله‌ها و مرکز کهکشان ما ایجاد می‌شود و تأثیر زیادی بر اجسام ابرغبار اورت دارند، اما برای اجسامی که به خورشید نزدیک‌تر هستند، تحت تأثیر گرانش خورشید پنهان می‌شود.
وقتی دانشمندان این مدل را از طریق ابررایانه پله‌ایدس ناسا اجرا کردند، ساختاری برای قسمت درونی ابرغبار(منطقه‌ای با بیشترین تراکم جمعیت، واقع در هزار تا ۱۰ هزار AU از خورشید) به‌دست آمد که شباهت زیادی به دیسک مارپیچی کهکشان راه شیری دارد. طبق این مدل، بازوهای این قسمت درونی ابرغبار اورت تا ۱۵ هزار AU از انتها تا انتها کشیده می‌شود.
برای تأیید این ساختار از طریق مشاهدات، پژوهشگران باید اجسام را به‌طور مستقیم دنبال کنند یا نور بازتابیده از آن‌ها را از تمام منابع دیگر پس‌زمینه و پیش‌زمینه جدا کنند. هر دو این کارها وظایف بسیار دشواری هستند که هنوز منابعی برای انجام آن‌ها اختصاص داده نشده است، اما پژوهشگران بر این باورند که اگر بخواهیم بفهمیم دنباله‌دارها از کجا می‌آیند، چگونه منظومه شمسی ما تکامل یافته و تأثیر مداوم ابرغبار اورت بر محله کیهانی ما چیست، ممکن است بهتر باشد که به‌زودی شروع به نگاه کردن به آن کنیم.
۵۸۵۸
