به گزارش خبرگزاری سیلاد، در سال ۱۹۴۵ (۱۳۲۴) و پس از پایان جنگ جهانی دوم، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده به هواپیمای جت پشتیبانی برای همراهی بمب افکن‌ها در خاک شوروی نیاز پیدا کرد. «کلی جانسون» طراح ارشد لاکهیدز این وظیفه سخت را بر عهده گرفت.
F-۸۰ Shooting Star، اولین جت عملیاتی نیروی هوایی، به دلیل پیکربندی بال مستقیمی که داشت، در عملکرد پرسرعت به مشکل خورده بود و جانسون در صدد برآمد تا به این مشکل غلبه کند.
حاصل این تلاش آن شد که XF-۹۰ به دماغه سوزنی، بال‌های ۳۵ درجه و ساختاری مستحکم از آلیاژ آلومینیوم ۷۵T با استحکام بالا مجهز شود. XF-90 با این ویژگی‌ها می‌توانست تا ۱۲ برابر شتاب گرانش را تحمل کند.
این تغییرات باعث شد تا XF-۹۰ به سختی تیرآهن شود و با وزن ۹ تن، با جت مدرن F-۱۶ قابل مقایسه باشد. این جنگنده به مخازن سوخت برای برد طولانی ۳۷۰۰ کیلومتر، یک صندلی پرتابی (اجکت) و برآافزایی برای افزایش نیروی برآ و به حداقل رساندن پسا (مقاومت هوا) مجهز شود.
دو نمونه اولیه XF-۹۰ و XF-۹۰A با استانداردهای حال حاضر طراحی شد. با این حال، قدرت XF-۹۰A به عملکرد آن در هوا محدود نمی‌شد.
در ۱۵ آوریل ۱۹۵۲ جنگنده XF-۹۰A هدف آزمایش‌های هسته‌ای قرار گرفت؛ این آزمایش‌ها زمانی آغاز شد که یک فروند بمب‌افکن B-۵۰ ، بمب هسته‌ای یک کیلوتنی مارک ۴ را در فاصله ۸۰۰ متری جنگنده پارک‌شده پرتاب کرد.
جت ترک‌هایی خورد، اما کلیت آن سالم ماند و پس از ۱۰۶ ساعت تعمیر، دوباره پرواز کرد. سرانجام موعد تست هسته‌ای دوم فرا رسید و در اول ماه مه، بمبی ۱۹ کیلوتنی، XF-۹۰ را متلاشی کرد و انفجار، دم و بال‌های هواپیما را جدا کرد.
هواپیما سپس به عنوان بخشی از تمرین آموزشی به منطقه ۱۱ نوادا منتقل شد. در سال ۲۰۰۱، لاشه پرتودهی شده با دقت جدا شد و پس از آلودگی‌زدایی به موزه نیروی هوایی ایالات متحده در دیتون، اوهایو منتقل شد.
منبع: msn
۲۲۷۲۲۷
