بسیاری از تومورهای لوزالمعده مانند قلعه‌های بدخیمی هستند که با شبکه متراکمی از کلاژن و سایر بافت‌ها محافظت می‌شوند. این شبکه از توده سرطانی در برابر سلول‌های ایمنی و ایمنی‌درمانی‌هایی (ایمونوتراپی‌هایی) که در درمان سرطان مؤثر بوده‌اند، مراقبت می‌کند. طبق یافته‌های محققان دانشگاه ویسکانسین -مادیسون، می‌توان با استفاده از باکتری‌ها برای نفوذ به دیواره دفاعی توده سرطانی و وارد کردن دارو به داخل دژ سرطانی، به درمان سرطان لوزالمعده کمک کرد.
به گزارش سیلاد و به نقل از ایسنا، سرطان لوزالمعده آمار مرگ‌ومیر بسیار بالایی دارد و کمترین میزان بقای پنج‌ساله را در بین سرطان‌ها به خود اختصاص داده است. در سال‌های اخیر، تمرکز زیادی بر توسعه روش‌های درمانی مبتنی بر شبکه (ماتریس) اطراف تومورهای لوزالمعده انجام شده که به‌عنوان مانع مؤثری در برابر درمان عمل می‌کند.
این سد، مجموعه‌ای از کلاژن، بافت همبند و پروتئین‌هایی دارد که فیبروز کبدی را تسهیل می‌کنند. مطالعات اخیر، نقش این سد را در خنثی کردن تلاش‌های درمانی با سیستم ایمنی درمانی پررنگ کرده است. با تجزیه‌وتحلیل نمونه‌های تومور بیماران، پژوهشگران به شواهدی ژنتیکی دست یافتند که نوع خاصی از کلاژن به نام کلاژن انکوژنیک، درواقع مانعی برای درمان‌های مبتنی بر ایمنی‌درمانی (ایمونوتراپی) است.
این شبکه (ماتریکس) خارج سلولی واقعاً متراکم و متشکل از سلول‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی است. کلاژن‌ها و سلول‌های دیگر نیز یک مشکل اساسی در درمان سرطان لوزالمعده است. برای حل این مشکل، محققان از نوعی باکتری استفاده کردند که می‌تواند از سد سخت کلاژن بگذرد و نانوداروهای ایمونوتراپی را به سلول هدف تحویل دهد.
این تیم سویه‌ای از باکتری Escherichia coli را با سابقه استفاده ایمن در انسان و میل بالا به نفوذ به محیط‌های کم‌اکسیژن مانند تومورها انتخاب کرد تا به‌عنوان نانوحامل دارویی عمل کند. این «قفس پروتئینی» حاوی یک جفت دارو است که یکی از آن‌ها کلاژن را تجزیه می‌کند و دیگری، مهارکننده بازرسی ایمنی ضدسرطان است.
پژوهشگران این سیستم را روی موش‌های آزمایشگاهی مبتلا به نوعی سرطان آدنوکارسینومای مجرای لوزالمعده یا PDAC که رایج‌ترین و کشنده‌ترین شکل سرطان لوزالمعده است، آزمایش کردند. نتایج آزمایش‌های انجام شده روی حیوانات موفقیت‌آمیز بوده است.
۵۴۵۴
