پوپولیست‌ها در استقلال رستگار نمی‌شوند
آجرلو که باید خلوت کردن فضای میان سرمربی و باشگاه را در اولویت می گذاشت، حالا سرپرست تیمش را عوض کرده و بیژن طاهری را به تیم آورده. پست کمک سرپرست را حذف کرده و گفته فرزاد مجیدی اگر قرار است باشد، جایی در کادرفنی برادرش داشته باشد. یک مسئول اجرایی مورد وثوق خودش را گذاشته و این گام‌های ساماندهنده از نگاه او در ۲۴ ساعت ابتدایی بوده. کارش را با یک بیانیه آغاز کرده و سعی کرده مانیفستش، مانیفست آرامش باشد.
سرمربی را به اتاقش آورده. مشکل کمیته اخلاق او حل شده و سعی کرده با نشان دادن در باغ سبز به مجیدی نشان دهد اگر نتیجه بگیرد، تیم مال اوست.
خبرنگاران صبح جلوی در باشگاه استقلال را به داخل راه داده و کمی به حرف گرفته شان و حالا احتمالا با خود می گوید دل‌های شان را نرم کردم و مجیدی را هم که با پیشنهاد تمدید قرارداد سه ساله از آن خود کردم. رفتارهایی که پیش از او اساتید پوپولیسم ورزشی چند جلدی برایش کتاب های آموزش گام به گام نوشته اند!
آنها چند گامی را فراتر از این هم انجام داده اند که احتمالا اصلا در قاموس مدیریتی آجرلو نمی گنجد. پول پاشی و دین تراشی برای تیم. تبدیل بازیکن های چند صد میلیونی را چند میلیاردی کردن. سبیل باندهای قدرت و پرصدای فیزیکی و مجازی را چرب کردن و در تشکیلات تیم صاحب پست کردن شان
پس این رفتارهای عامه پسندانه و سردستی آجرلو نه برای مجیدی تازگی دارد، نه خبرنگاران دم در، نه لایه های به جامانده از این چند ده مدیری که در این سالها به استقلال آمدند و هرکدام شان بازمانده یکی از این سلسله ها هستند و نه حتی برای هواداران.
در ۲۴ ساعت نخست اقلا مصطفی آجرلو در بهترین حالت، مدل ضعیف شده امثال سعادتمند و فتح الله زاده بود که اگر او گفته از مجیدی انتظار موفقیت در لیگ و آسیا دارد، آنها پیشتر در همین موقعیت با صدایی بلند، درحالی که شال استقلال به گردن داشتند فریاد می زدند:«آمده ایم تا ستاره سوم را روی پیراهن استقلال بنشانیم!»
حلقه مفقوده در عملکرد و گفته های آجرلو در ۲۴ ساعت اول نشان دادن حتی رگه ای کمرنگ اما امیدبخش از هدفگذاری برای برگرداندن استقلال به ریل است.
ریلی که در آن مدیریت تیم تکلیفش را با دخل و خرج مشخص می کند. اینکه او بخواهد آنالیزی کند از طلب ها و بدهی ها. از پیشخور شده ها و نیاز ها. از تاکید بر اینکه می ایستد و اقلا در دوره خودش نمی گذارد این قطار ترمز بریده در مسیر سقوط به دره هزینه تراشی ها، سرعتش بیش از قبل شود. اینکه بگوید همان قدری هزینه می کنم که توان درآمدزایی دارم.
اینکه بگوید نگران است مسیر غلط در واگذاری تیمی که مدیریتش به او سپرده شده باعث افزودن گروهی مالباخته به خیل عاشقان دلباخته استقلال در سال های اخیر شود. از اینکه بگوید آمده ام تا تمام تلاشم این باشد تا اقلا بخشی از دارایی های متعلق به استقلال را با استفاده از ظرفیت های تجربیات مدیریتی ۴۰ ساله ام در انقلاب، دوباره برای تیم احیا کنم تا اینگونه هشتش گروی نهش نباشد.
که آمده ام نشان دهم می توان سردار بود و دل ها را به دست آورد و کاری کرد که بچه های دهه ۶۰ و ۷۰ و ۸۰ و ۹۰ در حسرت شنیده های سنجه نشده از تیمسارهای دهه ۴۰ و ۵۰ نباشند. این ها چیزهایی بود که انتظار شنیدنش از یکی مثل آجرلو را داشتیم اما اقلا در ۲۴ ساعت نخست، او باز ادامهای بود بر مدیریت بمب ترکانی همه دو و نیم دهه گذشته. این یعنی هشدار هم برای آقا مصطفی و هم برای استقلال.
آقا مصطفی که عاقبت مدیریت پوپولیستی و دل بستن به آثار زودگذر ناشی از این فضاها را در زیر و رو شدن فضای عامه در یک صبح تا شب را، در همین یکی دو دهه اخیر بارها لمس کرده ، باز در همان مسیر قدم می گذارد؟ او که بر اساس باورهای دینی می داند برای مومن بدترین خطا این است که یک اشتباه را نه یک بار که بارها مرتکب شود، باز قرار است در همان مسیری گام بردارد که انتهایش را همدر تراکتور با تمام وجود لمس کرده، هم استیل آذین و هم همان پاس رویایی اش که از نظر داشته های ابزاری، مدرن ترین و مجهز ترین تیم تاریخ ۴۰ ساله بعد از انقلاب بوده است؟
256 251
