معجزه فناوری در قطب شمال: آیا پمپاژ آب دریا می‌تواند یخ‌های قطبی را نجات دهد؟
معجزه فناوری در قطب شمال: آیا پمپاژ آب دریا می‌تواند یخ‌های قطبی را نجات دهد؟
وضعیت نگران‌کننده یخ‌های قطبی
به گزارش سیلاد و به نقل از لایو ساینس، از سال ۱۹۷۹ که ثبت دمای ماهواره‌ای آغاز شد، قطب شمال تقریباً چهار برابر سریع‌تر از میانگین جهانی گرم شده است. وسعت یخ‌های دریایی حدود ۴۰ درصد کاهش یافته و یخ‌های قدیمی و ضخیم نیز ۹۵ درصد کمتر شده‌اند. پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که تا قبل از سال ۲۰۳۰، ممکن است شاهد اولین روز بدون یخ در قطب شمال باشیم.
تلاش‌های «ریل آیس» برای نجات یخ‌ها
«ریل آیس»، یک سازمان غیرانتفاعی بریتانیایی، در حال آزمایش روشی برای ضخیم‌تر کردن یخ‌هاست. نتایج اولیه نشان داده که پمپاژ تنها ۲۵ سانتیمتر آب دریا روی یخ، می‌تواند ضخامت آن را تا ۵۰ سانتیمتر افزایش دهد. این فرآیند با از بین بردن لایه عایق برف، امکان یخ‌زنی سریع‌تر را فراهم می‌کند. در برخی موارد، ضخامت یخ به ۲ متر رسیده که قابل مقایسه با یخ‌های چندساله قطب شمال است.
این تیم امیدوار است در آینده از پهپادهای زیرآبی استفاده کند که به‌صورت خودکار مناطق نیازمند را شناسایی و یخ‌ها را تقویت کنند.
محققان سیستم پمپ را به باتری هیدروژنی که آن را تغذیه می‌کند، متصل می‌کنند
تأثیرات جهانی ذوب یخ‌های قطبی
ذوب یخ‌های قطبی تنها به این منطقه محدود نمی‌شود. یخ‌های سفید قطب شمال حدود ۸۰ درصد نور خورشید را منعکس می‌کنند، اما با ناپدید شدن آن‌ها، اقیانوس‌های تیره این گرما را جذب کرده و زمین را گرم‌تر می‌کنند. بر اساس پژوهش‌ها، نابودی کامل یخ‌های قطبی معادل ۲۵ سال انتشار گازهای گلخانه‌ای، گرمایش زمین را افزایش خواهد داد.
همچنین، این پدیده الگوهای آب‌وهوایی را تغییر داده، طوفان‌ها را تشدید می‌کند و حتی بر آتش‌سوزی‌های جنگلی کالیفرنیا تأثیر گذاشته است. برای جوامع بومی قطب شمال نیز این تغییرات به معنای نابودی زیستگاه‌ها، کاهش منابع غذایی و خطرات بیشتر در سفرهای سنتی است.
چالش‌ها و نگرانی‌ها
اگرچه این فناوری امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما پرسش‌های مهمی وجود دارد:
• آیا یخ تقویت‌شده در تابستان مقاومت می‌کند؟
• تأثیر پمپاژ آب شور بر اکوسیستم دریایی چیست؟
• آیا این روش در مقیاس بزرگ عملی است؟
برخی منتقدان مانند مارتین سیگرت، یخچال‌شناس برجسته، معتقدند این طرح به‌اندازه‌ای که ادعا می‌شود، کارآمد نخواهد بود. او اشاره می‌کند که برای پوشش حتی ۱۰ درصد از مساحت یخ‌های قطبی، به صدها هزار پمپ نیاز است و هزینه اجرای آن بسیار بالا خواهد بود.
واکنش جوامع بومی
نظر جوامع محلی درباره این پروژه دوگانه است. برخی، مانند تالیا ماکساگاک، از این ابتکار استقبال کرده‌اند، زیرا ذوب یخ‌ها زندگی و فرهنگ آن‌ها را تهدید می‌کند. اما برخی دیگر، مانند پانگانگا پونگوویی، نگران تأثیرات منفی فناوری‌های خارجی بر محیط زیست و جوامع بومی هستند.
آینده این فناوری
پژوهشگران «ریل آیس» بر این باورند که اگر این روش موفق باشد، می‌تواند زمان بیشتری برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای بخرد. اما کارشناسان هشدار می‌دهند که چنین راه‌حل‌هایی نباید بهانه‌ای برای تعلل در کربن‌زدایی شود.
شان فیتزجرالد از دانشگاه کمبریج می‌گوید: «ما باید همزمان روی سه محور تمرکز کنیم: کاهش سوخت‌های فسیلی، حذف دی‌اکسیدکربن از جو و محافظت از قطب شمال. نادیده گرفتن هر یک از این موارد، ما را به بحران نزدیک‌تر می‌کند.»
در نهایت، این پرسش مطرح است: آیا فناوری می‌تواند قطب شمال را نجات دهد، یا تنها راه نجات، تغییر اساسی در شیوه زندگی انسان‌هاست؟